Biały Pałac

Na naszych oczach niszczeje i rozpada się zabytkowy pałac secesyjny przy ulicy Godebskiego 3. Władze samorządowe wielokrotnie próbowały ratować obiekt poprzez sprzedanie go wraz z rozległą, mierzącą prawie 5 tys. m2 działką. Zgodnie z wymaganiami Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków nowy właściciel musiałby odrestaurować pałac, co pochłonęłoby znaczniejsze środki finansowe aniżeli jego rozbiórka i rekonstrukcja i dlatego nieruchomość nie znajduje nabywcy.

Fachowcy ustalili czas powstania budowli na pierwszą dekadę XX w. Jego kubatura wynosi 3600 m3, a powierzchnia użytkowa - 800 m2. Elewacja wejściowa zwrócona jest ku zachodowi i poprzedzona od strony ulicy dwoma oficynami pełniącymi funkcję bramy wjazdowej. Całość kunsztownej, secesyjnej architektury poddana jest regule asymetrii, co czyni ją jeszcze plastyczniejszą.

Historia Białego Pałacu

Historia Białego Pałacu jest dość bogata. W ciągu niespełna 100 lat istnienia wielokrotnie zmieniał właściciela i dokąd nie wykupiło go wojsko, nieustannie był obciążony znacznymi długami hipotecznymi.

Prawdopodobnym budowniczym pałacu był Antoni Nikołajewicz Makowski prawdopodobnie oficer rosyjski. W marcu 1913 roku pałac kupili Bruno - Edward i Eugenia - Adelajda małżonkowie Paproccy. Nabywcy nadali posesji imię Willa "Adelajda". 1 lipca 1920 roku zmuszeni byli ją sprzedać i spłacić hipotecznych wierzycieli. Nabywcą "Adelajdy" - Białego Pałacu zostało Naczelne dowództwo Wojsk Polskich - Sztab Generalny z Placu Saskiego. Na przełomie lat 1920/1921 mieszkał w nim - jako członek francuskiej misji wojskowej - Charles de Gaulle. Wojskowi dbali o nabytek. W 1934 roku przeprowadzili remont wykonany przez wyspecjalizowaną firmę.

Na początku okupacji hitlerowcy ulokowali w pałacu 100 Polaków wysiedlonych z Poznania. Potem miejsce wysiedleńców zajęło wojsko niemieckie. Na pięknej ażurowej, ośmiobocznej wieżyczce pałacowej zainstalowano działko przeciwlotnicze i gniazdo karabinów maszynowych. Ostrzeliwano stąd alianckie samoloty zaopatrujące warszawskich powstańców.

Władza ludowa podchodziła do tej nieruchomości w dość niefrasobliwy, a nawet groteskowy sposób. Oficjalne zaświadczenie głosi, iż od 1945 roku nieruchomość znajduje się w zarządzie Prezydium MRN, gdyż "Podczas wojny wyżej wymieniony (Wojsko Polskie, czyli właściciel) zaginął i jego miejsce pobytu nie jest znane".

2 stycznia 1979 roku obiekt przejęło w użytkowanie wieczyste Stołeczne Biuro Imprez Artystycznych "Stołeczna Estrada". Z pałacu wykwaterowano lokatorów. Nowy użytkownik deklarował wolę remontu. Skończyło się na wykorzystaniu kilku pomieszczeń oraz działki na magazyny i składowiska. W 1981 roku podjęto decyzję o odebraniu pałacu.

W roku 1991 prowadzono rozmowy z reżyserem Jerzym Skolimowskim. Perspektywa ulokowania w Piastowie wytwórni filmowej była kusząca. Jednak do kupna nie doszło.